ავტორი: მარიამ ჩხეიძე
როგორც კი უკრაინაში რუსეთის სრულმასშტაბიანი შეჭრა დაიწყო, პირველივე დღეებში ტატიანა და ვოლოდიმირ ფესენკოები ერთად წავიდნენ ფრონტის წინახაზზე. მათ 8 წლის გოგონა ჰყავდათ, მაგრამ ის ნათესავებთან, უკრაინის საზღვრებს გარეთ გაგზავნეს და მას შემდეგ იქაა.
ბახმუტთან გამართული ბრძოლებიდან ერთ-ერთ ბრძოლაში, შარშან მარტში, ვოლოდიმირის თვალწინ, სანგარში დაიღუპა ტატიანა – ჭურვის დიდი ნამსხვრევი მოხვდა და ადგილზე გარდაიცვალა. ვოვამ კონტუზია მიიღო. უკანდახევის დროს ვოვამ მისთვის ყველაზე ძვირფასი ადამიანის ცხედარი არც იქ დატოვა და არც სხვა მეგობრებს დაანება – სამი კილომეტრი ატარა ხან ზურგით, ხან ხოხვით, ხანაც – ხელში ატატებული, რადგან იცოდა, რომ ეს უკანასკნელი ჩახუტება და სიახლოვე იყო…
მეგობრები ამბობენ, რომ ტატიანასა და ვოვას განსაკუთრებული სიყვარულის ისტორია ჰქონდათ: იხსენებენ, რომ ტატიანას ძალიან უნდოდა ტატუს გაკეთება, მაგრამ ჩხვლეტის ეშინოდა, ერთხელაც ვოვამ ის წაიყვანა სალონში და მასთან ერთად გაიკეთა ტატუ, მის გასამხნევებლად – რომ ორივეს ერთნაირი ტკივილი ეგრძნოთ. როცა ომი დაიწყო, განხილვა არც ყოფილა, ერთად გადაწყვიტეს წასვლა.
ვოლოდიმირმი ფრონტის ხაზზე დაბრუნდა მას შემდეგ, რაც ცოლი მშობლიურ მიწას მიაბარა. ის ახლაც იბრძვის, 8 წლის გოგონა კი ომიდან დაბრუნებულ გამარჯვებულ დედ-მამას ელოდება – მან არ იცის, რომ დედას უკვე ვეღარასდროს ნახავს…