არადა წლევანდელი ფესტივალი სწორედ  იმით იყო განსხვავებული, რომ ლიანა ისაკაძეს  მეუღლესთან ერთად უნდა დაეკრა. ფესტივალის წინ გამართულ პრესკონფერენციაზე, მევიოლინემ  აღნიშნა: "ამჯერად, ფესტივალზე  ჩემი მეუღლე იმღერებს ჯაზს. ეს იქნება ძალიან საინტერესო, ის ისე კარგად მღერის, ყველას მოეწონება. მეც დავუკრავ, აუცილებლად. თურმე, მეც ვუკრავ ჯაზს".

სამწუხაროდ, ეს დღესასწაული არ შედგება, მაგრამ   ფესტივალის მონაწილეების გადაწყვეტილებით, „ღამის სერენადები“ გაგრძელდება და თამაზ ჩაჩავას ხსოვნას მიეძღვნება. ამაშიც ჩანს ლიანა ისაკაძის პიროვნული ძალა და პასუხისმგებლობა მსმენელის წინაშე, რადგან ცხოვრების თანამგზავრის გარდაცვალება უდიდესი დარტყმაა მისთვის 45 – წლიანი თანაცხოვრების შემდეგ. 

ამის დასტურია ფრაგმენტი ლიანა ისაკაძის მიერ შარშან, დეკემბერში გაზეთ  ,,პარაიმტაიმისათვის'' მიცემული ინტერვიუდან, რომელიც გამოქვეყნდა სათაურით ,, ლიანა ისაკაძე ქმარს ლამაზი ცოლის შერთვას სთავაზობს – “მე არც ლამაზი ვარ და არც ვუვლი”…'' 

 

მე და ჩემი მეუღლე – თამაზ ჩა­ჩავა ერთად ვართ 44 წელია. ძვ­ელმოდურია, რომ ამდენი ხანია ერთად ვცხოვრობთ, მაგრამ ასე გამოვიდა.

მე მოსკოვში ვიყავი და მამა­ჩემს თბილისში რაღაც ნოტების შოვნა დავავალე. თამაზის ბი­ძა მამაჩემის მეგობარი იყო და ცდილობდნენ ჩემთვის გაეცნოთ. მოკლედ, ჩამომიტანა ნოტები და შევხვდით. თამაზი მაშინ თბილის­ში თავისი გარეგნობით, ჭკუითა და სიმდიდრით ნომერ პირველად ითვლებოდა. მე ასეთ სრულყო­ფილ ადამიანს ვერ ვიტან, ამიტომ მასთან ურთიერ­თობის წინააღმდეგი ვიყა­ვი. ჩემი ოჯახი სხვანაირი იდეალების მატარებელი იყო, ჩვენ მუსიკოსები ვიყა­ვით, ინტელიგენტები… ღარიბები ვიყავით, როგორც ყველა პატიოს­ანი ხელოვანები. თამაზი მიხეილ ჩაჩავას (ქირურგის) შვილი იყო. თბილისში რომ ჩამოვედი, დამი­რეკა შევხვდით და მანქანით გამასეირნა. მაშინ 15 წლის ვიყავი, თვითონ ჩემზე 7 წლით უფროსია. წამიყვანა და მოულოდნელად ბე­ჭდის ზომა ამიღო. რად გინდა-მე­თქი, გავოცდი. მაგრამ შემრცხვა ხალხში ხომ არ დავიწყებდი ჩხუბს. მერე, მოსკოვიდან ნახევარი წლის შემდეგ, ბეჭედი ფოსტით გადმოვუგზავნე უკან. გაბრაზდა. მერე, 18 წლის ასაკში პარიზში პირველი პრემია ავიღე, აქ დიდი ამბით დამხვდნენ. კარგ განწყო­ბაზე ვიყავი და თამაზსაც შევხ­ვდი. ზეგ ჩემმა მშობლებმა ქორწ­ილი დანიშნესო, მახარა. შემრ­ცხვა ბატონი მიშასი და დეიდა ლალასი. დავთანხმდი.

თამაზი პრიმიტიული არ არის, გამოირჩე­ვა თავისი ინტელექტით და დონით. ამიტომ შევრჩით ერთმანეთს, ამ დროს დიამეტრულად სხვა­დასხვანაირები ვართ. სულ ვეუბნები, მო­იყვანე ნორმალური ცოლი, რომ მოგიარ­ოს-მეთქი. მის სასი­კეთოდ ვეუბნები, ლამაზი ქალი შეირ­თოს. მე არც ლამა­ზი ვარ, არც ვუვლი, მაგრამ არ მიჯერებს.

შვილი რომ არ მყ­ოლოდა, ეს ჩემი გა­დაწყვეტილება იყო. თავი მუსიკას შევწირე და ეს არ მინანია. ვგიჟ­დები ბავშვებზე. შვილი რომ მყოლოდა, რა მუ­სიკა, რისი ვიოლინო? მარტო შვილზე ვიქნ­ებოდი გადაყოლილი, სხვას არ გავაზრდევინებდი, ვერ მივანდობდი. ჩემს გადაწყვეტი­ლებაზე თამაზსაც არაფერი უთ­ქვამს, შვილი ჯობდა, მაგრამ…''

 

 

 

თამაზ ჩაჩავა აღარ არის. მაგრამ  აწ უკვე მისი სახელობის,,ღამის სერენადები'', რომელშიც მან მთელი სული და გული ჩადო დაარსების დღიდან,  გრძელდება.